Op 15 september 2017 kwam er een eind aan de missie van het ruimtetuig Cassini die onderzoek deed naar de ringen van Saturnus. Het was een spectaculair einde van een ruimtevaartuig vol vernuftig apparatuur dat een crash maakte tussen de planeet en de haar omringende cirkels. Het resultaat was verbluffend en men was compleet verbaasd dat de ringen, waarvan werd aangenomen dat ze even oud zijn als het zonnestelsel zelf, veel jonger zijn. In plaats van de veronderstelde leeftijd van 4.5 miljard jaren bleek dat ze slechts 100 miljoen jaren oud zijn. Dit wil zeggen dat ze pas ontstonden toen de dinosaurussen nog op aarde rondzwierven.
Ook bij de media sloeg dit in als een bom maar daar waren sommige planetaire wetenschappers niet zo blij mee. Zij beweren dat de ringen er wel jonger uitzien dan eerst beweerd werd maar dat de onderzoeken die gebeurden, niet voldoende bewijzen geven om te stellen dat ze daadwerkelijk zoveel jonger zijn.
Teveel twijfels en onduidelijkheden, luidt het in het kamp van deze onderzoekers in Boulder Colorado, teveel twijfels en ruwe schattingen die de juiste leeftijd wellicht niet eens benaderen. Professor Burkhard Militzer en zijn team beweren zelfs dat men niet veel meer informatie kreeg dan pakweg veertig jaren eerder toen de Voyager er op uit gestuurd werd om hetzelfde onderzoek te doen. Maar daar zijn de vorsers van de Universiteit in Californië het helemaal niet mee eens.
Het debat gaat niet enkel en alleen over de leeftijd van de Saturnusringen maar ook over hoeveel er nu daadwerkelijk geweten is over planeet zelf en of de Enceladus, die de zesde grote maan is van Saturnus, inderdaad leven bevat en/of bewoond kan worden door mensen, planten en dieren. De leeftijd van de aarde weet men door de radioactieve stoffen, die o.a. gevonden werden in rotsen, te bestuderen. De maan en de planeet Mars kregen hun geboorteakte op dezelfde manier en men is vrijwel zeker dat men hier de juiste leeftijd kon achterhalen. Deze ringen echter, die vooral samengesteld zijn uit fragmenten van ijs en sporen van rotsachtige materie, zijn niet geschikt voor dit soort van analyse. Dit betekent dat de leeftijd geschat werd op basis van indirect bewijs, hetgeen nooit zo nauwkeurig kan zijn.
Om tot een exacte berekening te komen moeten wetenschappers het ijs dat zich in de ringen bevindt ontleden en de hoeveelheid aan stof die het reeds bevat. Wanneer men ook de snelheid kan meten van het neervallende stof zou men in theorie niet ver van de werkelijkheid kunnen zijn. Met de kosmische stof ontleder kon de Cassini reeds achterhalen dat de vervuiling van de ringen bestaat uit organische verbindingen en rotsachtig stof. Dit zou afkomstig zijn van micrometeoroïden die zich ver voorbij de baan van de planeet bevinden. Men ontdekte dat dit 1% van het materiaal is waaruit de ringen zijn samengesteld.
Verder tast men nog helemaal in het duister en zullen er nog verschillende ruimtesondes en onderzoeken nodig zijn om te achterhalen of dinosaurussen inderdaad de geboorte van de ringen van Saturnus konden meemaken.
